In dit nieuwe deel in de Amsterdam Archaeological Studies-reeks onderzoekt Fokke Gerritsen hoe kleine groepen mensen - huishoudens en plaatselijke leefgemeenschappen - hun sociale identiteit vormden en bewerkstelligden door het ordenen van het landschap waarin zij zich bevonden. De auteur ontwikkelt een nieuw theoretisch en empirisch perspectief op de vele gebruiken die een collectief gevoel van identiteit en toebehoren creëren zoals huizenbouw en woonomgeving, structurele nederzetting, crematie en begrafenis, land- en akkerbouw, en rituele praktijken. Een uitgesproken diachronische aanpak brengt processen van culturele en sociale verandering in kaart die hiervoor grotendeels onopgemerkt zijn gebleven en die een solide basis vormen voor een meer dynamische geschiedenis van de laat-prehistorische bewoners van het Meuse-Demer-Scheldtgebied.Investigates how small groups - households and local communities - constitute and represent their social identity by ordering the landscape in which they dwell. The author develops a new theoretical and empirical perspective that deals with many of the practices that create collective senses of identity and belonging. These include house building and habitation, structured deposition, cremation and burial, arable farming, and ritual practices. An explicitly diachronic approach charts processes of cultural and social change which have previously gone largely unnoticed, providing a stimulating basis for a more dynamic history of the late prehistoric inhabitants of the Meuse-Demer-Scheldt region.