Dogma95 has been heralded as the European alternative to the Hollywood Blockbuster. For many critics and film lovers, Dogma95 and Von Trier's films have become synonymous with the notions usually associated with independent film making: low budgets and realism. Von Trier's approach to film making, however, takes cinema beyond the traditional confines of film aesthetics and radically transposes the practice of film making and film itself right into what has become the paramount genre of new media: games and gaming. Dogma 95, this book argues, is not an exceptional phase in Von Trier's carreer - as it was for his cofounders - but the most explicit formulation of Von Trier's cinematic games aesthetics, that has guided the conception and production of all of his films. The launching of Dogma95 and the infamous Dogma Manifesto was a game
Von Trier redefines the practice of film making as a rule bound activity, he brings forms and structures of games to bear on his films, and he draws some sobering lessons from economic and evolutionary game theory. Von Trier's films can be better understood from the perspective of games studies and game theory than from the point of view of traditional film theory and film aesthetics. Dogma95 werd toegejuicht als een Europees alternatief voor de Hollywoodblockbuster. Voor veel critici en filmliefhebbers is Dogma95 gaan staan voor de begrippen waarmee de kunstzinnige film gebruikelijk in verband wordt gebracht: low budget en realisme. Von Triers benadering van filmen voert film over de grenzen van de traditionele filmesthetiek en plaatst de praktijk van het filmmaken en film zelf in het hart van wat vandaag de dag het nieuwe-mediagenre bij uitstek is geworden: games en gaming. Dogma95 is geen uitzonderlijke episode in de loopbaan van Von Trier, zoals het dat wel was in het werk van zijn mede-oprichters,maar vormde de meest expliciete formulering van Von Triers spelopvatting van filmmaken, die hem bij het concipiëren en produceren van al zijn films heeft geleid. Von Trier herdefinieert filmmaken als een aan regels gebonden activiteit, introduceert spelvormen en structuren in zijn films, en trekt ontnuchterende lessen uit de economische en evolutionaire speltheorie. Von Triers films kunnen dan ook beter begrepen worden vanuit het perspectief van gamesstudies en speltheorie, dan vanuit de traditionele filmtheorie en esthetiek.